De dagen worden korter, het asfalt viezer en de temperaturen lager. En hoe graag ik ook buiten wil blijven fietsen, het komt er toch minder van. Ja, hier in Soest en omgeving liggen prachtige parcoursen voor mijn crosser. Maar in het donker is dat ook niet je-van-het. Nee, ik rijd ’s avonds weer mijn rondjes in de schuur.
Ik zag het nooit zitten. Op een rollerbank jezelf in het zweet werken. Een uur stationair! Hoe saai wil je het krijgen? Ter afleiding kon je er nog een laptop naast zetten om een filmpje te kijken, maar daar hield het dan ook al gauw een beetje bij op.
Er waren ondertussen – leve de technologie – wel een paar mogelijkheden om interactief te fietsen. Maar echt goed werkte dat niet. Hikkende schermen omdat je te langzaam reed en/of slechte software. Kommer en kwel in de man cave.
Begin 2016 kwam ineens Zwift op mijn radar tevoorschijn. Een online platform waar je in een virtuele wereld tegen anderen kan rijden. Dit leek op papier het ei van Columbus. Niet veel later was ik verslaafd. En inmiddels staat de teller in-de-schuur-gereden-kilometers op bijna 900. En die worden ook nog eens netjes op Strava geregistreerd. Hoera!
Hoe werkt het?
Praktisch elk rollerbankachtig ding praat tegenwoordig met Zwift. Maar het beste is een slimme trainer, in dit geval mijn Wahoo Kickr. Je haalt je achterwiel uit je frame en je klikt je eigen fiets op de Kickr. Vijf tellen werk. Waar de Kickr img_6013vervolgens ontzettend goed in is: je een realistisch fietsgevoel geven. Als je op je beeldscherm ziet dat je bergop rijdt, wil je dat ook in je benen voelen. En dat gebeurt ook. Een elektrische vliegwiel zorgt ervoor dat je harder moet gaan trappen, het wordt zwaarder om de pedalen rond te krijgen. Soms is ‘even uit het zadel’ noodzakelijk om de spanning van de benen af te halen.
Het koppelen van de Zwift-software en de Kickr is met een ANT+-dongle een fluitje van een cent. Na een accountje te hebben aangemaakt ben je ready to rumble.
Online. En dan?
Er zijn inmiddels genoeg dingen die je op Zwift kan doen. Was er aan het begin maar één rondje dat je kon rijden, ondertussen zijn de mogelijkheden een stuk uitgebreider. Het is het tientje per maand – stopzetten is altijd mogelijk – in de wintermaanden zeker waard.
Je kan door het centrum van Londen rijden, met een lus naar Box Hill. Of je rijdt over het WK parcours van 2015 in Richmond. Maar er zijn ook rondjes op Watopia, een door Zwift verzonnen eiland, ergens in niemandsland. Daar ligt een klim naar bijna 400 meter hoogte. En geloof me, dat ding doet pijn.
Tijdens het fietsen zie je aan de rechterkant van het scherm wie er bij je in de buurt fietsen. En via de app kan je snel zien of er ook vrienden online zijn. Een Ride On! is snel verstuurd en voor je het weet rij je kop over kop door de straten van Londen. Dat allemaal in je eigen schuur. Ondertussen geeft de Kickr door aan Zwift hoe veel watt je trapt. Lukt het om net als Gesink met 419 watt een berg op te rijden? Of lukt het aan te pikken in een van de vele groepsritjes die dagelijks worden verreden?
Trainingsprogramma’s
Naast rondjes rijden, kan je ook trainingsprogramma’s volgen. Ze zijn er in overvloed. Kort en intensief of lang en rustig. Of je bouwt er zelf een. Aan de hand van een FTP-test weet Zwift wat je conditie is, en past ie de zwaarte van de training aan. Zo begin je bijvoorbeeld even met tien minuutjes a 150 watt. Om vervolgens met tussenpozen 20 keer 30 seconden lang 400 watt te rijden.
Het mooie van deze trainingsprogramma’s is dat Zwift een signaaltje doorgeeft aan je Kickr. Is het tijd om 400 watt te gaan rijden, schiet het vliegwiel aan en moet je veel harder gaan trappen om je trainingsrondje succesvol af te ronden.
Oh ja. Licht voor je zo’n FTP-test gaat doen even je huisgenoten/familie in. Het kan zijn dat ze je na een uur FTP’en op de vloer van de schuur als een hijgend hert terugvinden. Dit omdat je na 40 minuten warming-up je jezelf in de 20 daaropvolgende minuten he-le-maal de tering hebt gereden en dus besluit om op de grond, amechtig als een aangespoelde walvis, zwetend als een otter, bij te gaan komen.
Is er dan niks slecht?
Tuurlijk wel. Het prijskaartje is nogal een minpuntje. Een slimme trainer kost al gauw rond de 500 euro. En de Kickr van mij is nog een stukkie duurder. Slik. Ja, er zijn goedkopere rollerbanksystemen, maar die zijn niet ‘slim’ en passen zich niet aan als het bergop gaat. Zelf heb ik nooit op niet-slimme trainers gereden, een fatsoenlijk oordeel kan ik er dus niet over geven, maar het lijkt me niks aan.
Vorige winter had ik regelmatig last van drop-outs; voor één of twee seconden viel de verbinding tussen mijn Kickr en Zwift weg. Je trapt je dus nog steeds een ongeluk maar de teller staat op 0. En dat zorgde bij mij voor nogal wat frustratie. Bidons vlogen door de schuur.
Na een update van de software, het dichterbij elkaar plaatsen van de sensoren en het schoonmaken van de Kickr, leek gisteren alles weer normaal te werken.
Resumé
Het is de perfecte work-out voor in de winter. Een uur rammen en je voelt je weer helemaal het mannetje. Het kost alleen een paar knaken om te beginnen. Daarna kan je het nog zo gek maken als je zelf wilt. Maar hey, dan heb je wel wat. En zijn die Ullrich-winters echt verleden tijd.